We leven in een overleveringsmaatschappij. Een samenleving waarin doorgaan belangrijker is dan stilstaan, waarin presteren boven voelen gaat, en waarin je vaak pas gehoord wordt als je schreeuwt of uitvalt. We zijn zo gewend geraakt aan ‘aanstaan’ dat we vergeten hoe het is om écht te voelen. Ondertussen raakt de verbinding met ons lichaam steeds verder op de achtergrond, terwijl het juist ons meest eerlijke en wijze kompas is.
In dit blog artikel neem ik je mee in wat het betekent om opnieuw te leren luisteren naar je lichaam. Niet alleen als theorie, maar als een manier van leven. Want daar, in dat diepe luisteren, ligt de weg van overleven naar werkelijk leven.
Een overleveringsmaatschappij is een samenleving waarin we functioneren vanuit moeten, controle en aanpassing. Je staat ‘aan’. Altijd. Je leeft niet, je overleeft. En dat lijkt normaal geworden. Vanaf jonge leeftijd leren we dat emoties lastig zijn, dat je door moet zetten, dat je sterk moet zijn. Dat je een masker opzet en je best doet.
We worden beloond voor prestaties, niet voor aanwezigheid. Voor ratio, niet voor intuïtie. En wie wél voelt en dat uit, wordt vaak als ‘lastig’ of ‘te gevoelig’ gezien.
In zo’n maatschappij raak je de verbinding met je lichaam kwijt. En dat is precies waarom we klachten vaak pas serieus nemen als het te laat is, als het lijf het uitschreeuwt of letterlijk niet meer meewerkt.
Die verbinding gaat niet van de ene op de andere dag verloren. Het gebeurt geleidelijk. Kleine momenten waarop je een gevoel negeert. De spanning in je schouders wegwuift. De vermoeidheid onderdrukt met koffie. Je grenzen overgaat, weer.
Tot je op een dag merkt dat je:
- niet meer goed voelt wat je nodig hebt
- regelmatig last hebt van vage spanningen of onverklaarbare klachten
- blijft doorgaan, terwijl je lijf signalen geeft om te stoppen
- alleen nog vanuit je hoofd leeft
Je lichaam is je gids. Het is het deel van jou dat niet liegt. Maar om het te kunnen horen, moet je eerst vertragen. Voelen. Leren luisteren voordat het schreeuwt.
Diep luisteren is iets anders dan begrijpen. Het is geen invuloefening of mentale analyse. Het is een staat van zijn. Aanwezigheid. Het vraagt om ruimte te maken voor wat je lichaam je vertelt, ook als je het niet meteen snapt.
Het gaat over:
- Opmerken wanneer je ademhaling hoog zit
- Herkennen wanneer je lichaam zich verkrampt in een bepaalde omgeving
- Bewust voelen hoe je lijf reageert op mensen, woorden, keuzes
- Emoties toelaten zonder ze te willen fixen
In het begin kan dit onwennig zijn. Misschien zelfs overweldigend. Maar het is ook bevrijdend. Omdat je leert: ik kán mezelf dragen. Ik ben veilig in mijn lichaam.
Kennis is waardevol. Maar kennis zonder belichaming blijft mentaal. En daar gaat het vaak mis. Mensen lezen boeken, volgen opleidingen, doen oefeningen… maar voelen zich nog steeds afgesneden van zichzelf.
Waarom? Omdat ze hun lijf niet meenemen.
Je kunt álles weten over trauma, zenuwstelselregulatie of heling, maar als je het niet doorleeft, verandert er niets wezenlijks. Dan blijf je zoeken. Dan blijf je overleven.
Daarom werk ik altijd vanuit het lichaam. Vanuit wat gevoeld wil worden. Wat in het moment aanwezig is. Dat is waar heling begint.
Je lichaam is niet je vijand. Het heeft al die tijd met je meegedragen.
En wanneer je weer leert luisteren, verandert alles:
- Je herkent sneller wanneer je over je grens gaat
- Je maakt keuzes die écht bij je passen
- Je lekt minder energie aan aanpassen en pleasing
- Je verwerkt emoties zonder ze vast te zetten
- Je ervaart meer rust, zelfs zonder bevestiging van buitenaf
Het is alsof je van binnenuit wakker wordt. Je zoekt niet meer buiten jezelf, maar komt thuis. In je lijf. In jezelf.
Klachten zijn geen toevallige storingen. Ze zijn boodschappen. Niet om je tegen te houden, maar om je te leiden. Rugpijn kan wijzen op draaglast, buikpijn op grenzen, hoofdpijn op overbelasting. Chronische vermoeidheid op een lijf dat je te lang hebt genegeerd.
In mijn werk zie ik keer op keer dat juist de mensen die ‘alles al hebben geprobeerd’, pas echt beweging voelen als ze het lichaam centraal stellen. Niet alleen begrijpen, maar voelen. Belichamen. Doorleven. Daar zit de sleutel.
Het vraagt moed. Je laat het oude normaal los. Je zegt nee tegen harder werken, tegen aanpassen, tegen jezelf wegcijferen.
En ja tegen:
- Zelfleiderschap: je signalen serieus nemen
- Vertrouwen: ook als het even onduidelijk is
- Geduld: omdat je lijf werkt op veiligheid, niet op wilskracht
- Lichaamsbewustzijn: telkens weer terug naar jezelf
En nee, het hoeft niet perfect. Het hoeft alleen echt te zijn. In kleine stappen. Op jouw tempo.
- Begin met vertraging. Zet dagelijks je telefoon bewust een uur uit.
- Leg een hand op je buik en adem daar naartoe. Wat voel je?
- Houd een lichaamsdagboek bij. Niet om te analyseren, maar om bewust te worden.
- Check in bij elke keuze: wat doet dit met mijn lijf?
- Ga wandelen zonder doel, puur om je lichaam te voelen bewegen.
Je hoeft geen grote stappen te zetten. Je hoeft alleen weer contact te maken. Elke dag een beetje meer.
Wat ik hier deel, komt niet uit een boek. Het is geleefd. Mijn lichaam was jarenlang overbelast. Ziekte, spanning, aanpassen, het was mijn overlevingsstrategie. Tot ik niet anders kon dan luisteren.
En juist in dat luisteren vond ik rust. Vertrouwen. Thuiskomen in mezelf. Ik leerde dat mijn lijf geen last was, maar een richtingaanwijzer. En dat gun ik jou ook.
De wereld verandert niet vanzelf. Maar jij kunt wél kiezen. Om uit het systeem van overleven te stappen. En weer te leven. In verbinding. In je ritme. In contact met je lichaam.
Je hoeft niet te wachten tot het misgaat. Je mag nu al luisteren. Nu al thuiskomen. En als jij voelt: dit is wat ik nodig heb, weet dan dat je welkom bent.
Niet om gefixt te worden. Maar om te herinneren wie je werkelijk bent, onder alle lagen.
Beluister de afleveringen van de Unique Life Podcast
Download jouw Gezondheidsrapport
